Büyük zafer ve rehavet

Büyük zaferler hep son dakikalarda gelir. Trabzonspor ilk ve ikinci devrenin sonuna iki gol sıkıştırarak şampiyonluk yolunda engel tanımadığını gösterdi. Trabzonspor oyuna iyi başlamadı. Yani sadece skora bakarak konuşmuyorum; Trabzonspor 3 puanlık oynamadı ama 3 puanı almasını bildi. Beşiktaş, 3 puan için tüm varyasyonları denese başarılı olamadı. Özellikle Uğurcan’ın kritik bir iki kurtarışı vardı ki maçın sonucuna direkt etki etti.

İlk devre berabere, maç da 1-1 bitecek diye düşündük. Ancak herkesin bilmediği bir şeyi Abdullah Avcı biliyordu. Son andaki Beşiktaş hücumlarının arka planı var. Siyah beyazlılar amaçsızca Trabzon kalesi önündeydiler. Yusuf ve Abdülkadir gibi iki hızlı adamı unuttular. Bir de tek vuruş ustası Cornelius.

İstanbul’da en yakın şampiyonluk adaylarından birini devirebiliyorsan şampiyonluk için bu yolda devam etmen yeterli. Trabzonspor mevcut futbol anlayışını devam ettirirse göze hoş gelen top oynamaz ama şampiyon olur. Eksiklere rağmen İstanbul’da Beşiktaş’ı devirebiliyorsa, bordo mavilileri içerde dışarda devirmek zor. Buradaki tek handikap, diğer rakiplerin bordo mavili takım için ekstra önlem alacak olması.

Tarihi bir maçtı. Maçın kahramanı Abdullah Avcı oldu. Yaptığı değişikliklerle maçın kaderini etkiledi. Trabzonspor tempolu oynamıyor. Önde basmıyor ama sabırla gol atacak dakikayı bekliyor. Ve sonunda atıyor.

Beşiktaş, iyi başladığı ve maçın genelinde iyi olduğu oyunu puansız tamamladı. Şampiyonluk yolunda en yakın rakibinin çok uzağında. Trabzonspor için en büyük tehlike ligin üçte biri tamamlanmışken zirvede rakipsiz kalması. Yani erkenden öne geçen yarış atı gibi. Umarız bir rehavet olmaz. Rekabetin olmadığı yerde rehavet olur ki, bu en tehlikelisi.